روح سرگردان تولستوی، بی‌اعتنا پیپش را می‌کشد. هرچه چشم و ابرو می‌آییم که ناسلامتی پیر خردمندی شما، بیا پندی ده؛ نگاهش را دوخته به افق‌های دور از چشم ما. به پای او دمی‌ست این درنگ درد و رنج.
شما بگویید:
در روزهای سخت چه‌طور ذهن و روانمان را مستحکم نگه داریم؟
درباره این سایت